Zygmunt Fokt

---

Życiorys

Zygmunt Fokt urodził się w rodzinie robotniczej, gdzie od najmłodszych lat przejawiał zainteresowanie sportem. Brał udział w zawodach lekkoatletycznych oraz bokserskich, pokazując swoje zdolności sportowe. W październiku 1928 roku związał się z wojskiem, rozpoczynając zawodową służbę jako podoficer. Jego pasja do sportu prowadziła go do dalszego rozwijania umiejętności, a od 1931 roku coraz bardziej angażował się w szermierkę.

Uczęszczał na dwuletni kurs dla fechmistrzów, który odbył pod okiem Kazimierza Laskowskiego. Po ukończeniu szkolenia uzyskał dyplom fechmistrza, a także instruktora wychowania fizycznego. Do roku 1935 pracował w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego, gdzie prowadził lekcje szermierki. W 1938 roku rozpoczął pracę wykładowcy w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.

Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku, doznał rany odłamkami granatu. W obliczu niemieckiej okupacji aktywnie angażował się w działalność Służby Zwycięstwu Polski, Związku Walki Zbrojnej oraz Armii Krajowej. Po wojnie, w 1945 roku, Fokt rozpoczął pracę jako instruktor wychowania fizycznego w Związku Walki Młodych, organizując drużyny sportowe w województwie łódzkim.

Po powołaniu do wojska został wykładowcą wychowania fizycznego w Centralnej Oficerskiej Szkole Polityczno-Wychowawczej w Łodzi. Tam współpracował z uznanymi sportowcami, takimi jak Otto Fiński, Arkady Brzezicki i Antoni Miller, i z ich pomocą utworzył sekcję szermierczą oraz bokserską w szkole oficerskiej. Został również współorganizatorem Łódzkiego Okręgowego Związku Szermierczego i brał czynny udział w reaktywacji Polskiego Związku Szermierczego w Katowicach.

W latach 1945–1948 Fokt był zawodnikiem WKSu Łódź, a w 1948 roku uczestniczył w przygotowaniach do Igrzysk Olimpijskich w Londynie, gdzie niestety nie mógł wziąć udziału w zawodach z powodu kontuzji. W latach 1948–1951 reprezentował barwy Legii Warszawa, gdzie później pełnił funkcję trenera zarówno w AZS Warszawa (1949–1951), jak i w CWKS Legii Warszawa (1949–1980).

Jako członek zarządu Polskiego Związku Szermierczego, a także wiceprezes ds. sportowych Legii Warszawa, miał duży wpływ na rozwój dyscypliny w Polsce. Wśród jego uczniów byli znani szermierze, tacy jak Bohdan Andrzejewski oraz Janusz Różycki. W 1967 roku został awansowany do stopnia pułkownika, co było zwieńczeniem jego licznych zasług i osiągnięć w dziedzinie sportu oraz wojska.

Sukcesy

Indywidualnie

Zygmunt Fokt odniósł znaczące osiągnięcia w swojej karierze jako szpadzista. W 1949 roku zdobył tytuł wicemistrza Polski w szpadzie, co stanowiło ważny moment w jego indywidualnej karierze. Oprócz tego był również brązowym medalistą w latach 1947 oraz 1951, co podkreśla jego umiejętności i determinację na arenie krajowej.

Drużynowo

W kontekście rywalizacji drużynowej, Fokt również odniósł liczne sukcesy. Jako członek swojej drużyny, zdobył tytuł wicemistrza Polski aż sześciokrotnie w latach: 1948, 1949, 1950, 1950 (w szpadzie), 1951, 1951 (w szpadzie). Te osiągnięcia poświadczają jego zdolności w pracy zespołowej oraz strategicznym podejściu do walki. Dodatkowo, w 1947 roku, przyczynił się do zdobycia brązowego medalu przez drużynę.

Kariera Trenerska

Po zakończeniu kariery zawodniczej, Zygmunt Fokt podjął się roli trenera. Jego największym osiągnięciem jako trenera było prowadzenie Bohdana Andrzejewskiego, który zdobył pierwszy indywidualny złoty medal mistrzostw świata w szpadzie na Mistrzostwach Świata w Hawanie w 1969 roku. Ten sukces jest doskonałym przykładem jego wpływu na rozwój i osiągnięcia swoich podopiecznych.

---

Oceń: Zygmunt Fokt

---