Ireneusz Bieniaszkiewicz, znany również jako Irenka oraz Bey, urodził się 15 listopada 1925 roku w Pabianicach. Zmarł 16 listopada 2018 roku w Lublinie.
Był to człowiek o niezwykłej biografii, łączący w sobie wiele ról. Przede wszystkim był adwokatem, a także żołnierzem Armii Krajowej. W trakcie swojej kariery stał się ważną postacią, broniącą praw ludzi w trudnych czasach.
Bieniaszkiewicz przeżył również dramatyczne doświadczenia, będąc więźniem łagrów sowieckich. W okresie stanu wojennego angażował się w obronę studentów oraz pracowników naukowych Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej (UMCS). Jego praca jako adwokata skupiała się na reprezentowaniu tych, którzy stawali przed sądami i kolegiami ds. wykroczeń, co w obliczu represji było niezwykle istotne.
Życiorys
Ireneusz Bieniaszkiewicz był synem Stanisława, który pracował jako zawodowy oficer Wojska Polskiego, oraz Jadwigi. W 1943 roku zdecydował się wstąpić do Armii Krajowej, a w lutym 1944 roku ukończył konspiracyjną szkołę podchorążych piechoty. Zyskał status członka patrolu dywersyjnego 8 pułku piechoty Legionów AK, który znajdował się pod dowództwem Januarego Ruscha znanego jako „Kordian”, będącego podkomendnym Hieronima Dekutowskiego „Zapory”. Razem z patrolem bierze udział w starciach z niemieckimi żołnierzami, między innymi w miejscowościach takich jak Krężnica Jara oraz Kożuchówka.
W lipcu 1944 roku, w obliczu nadchodzącej Armii Czerwonej, jednostka, w której służył Bieniaszkiewicz, została rozwiązana. Po tych wydarzeniach podjął naukę w Gimnazjum Hetmana Zamojskiego w Lublinie. Niestety, 10 listopada 1944 roku został aresztowany w mieszkaniu Wojciecha Kozłowskiego, byłego dowódcy drużyny, znanego jako „Tomek”. Po aresztowaniu trafił do obozu Jogle, ulokowanego nieopodal Borowicz, gdzie przebywał aż do lutego 1946 roku.
Po swoim powrocie do Lublina Bieniaszkiewicz z sukcesem zakończył naukę w Szkole Mechanicznej, a następnie uzyskał stopień magistra prawa na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1959 roku zakończył aplikację adwokacką, a przez długi czas prowadził własną praktykę adwokacką, jednocześnie kierując lubelskim zespołem adwokackim nr 1.
W latach 1983-1992 był aktywnym członkiem Okręgowej Rady Adwokackiej w Lublinie, gdzie pełnił funkcje wicedziekana (1986-1989) oraz dziekana (1989-1992). W okresie 1995-2001 zasiadał w Naczelnej Rady Adwokackiej, gdzie był zaangażowany m.in. w Komisji ds. Etyki oraz w adwokackim Wyższym Sądzie Dyscyplinarnym, gdzie działał jako wiceprezes.
Bieniaszkiewicz był również członkiem Związku Sybiraków i aktywnie współtworzył Środowisko Borowiczan. Po jego śmierci, został pochowany nacmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.
Odznaczenia
Ireneusz Bieniaszkiewicz zdobył wiele odznaczeń, które odzwierciedlają jego osiągnięcia oraz zaangażowanie. Poniżej znajduje się lista godności, które zostały mu nadane:
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1998),
- Srebrny Krzyż Zasługi,
- Brązowy Krzyż Zasługi,
- Krzyż Walecznych,
- Krzyż Armii Krajowej,
- Krzyż Zesłańców Sybiru,
- złota odznaka Adwokatury PRL (1986),
- odznaczenie Adwokatura Zasłużonym (1995),
- Srebrny Pamiątkowy Medal Ministra Sprawiedliwości (2011).
Przypisy
- Pogrzeb Ireneusza Bieniaszkiewicza ps. „Bey” – Lublin, 23.11.2018 r. [dostęp 04.12.2018 r.]
- Środowisko Borowiczan. zwiazeksybirakow.strefa.pl. [dostęp 04.12.2018 r.]
- M.P. z 1998 r. nr 34, poz. 488
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Feliks Pociejewski | Ludwik Schweikert | Bogdan Gajewicz | Mariusz Bałaziński | Dominika Rydz | Samuel FaustOceń: Ireneusz Bieniaszkiewicz