Leonard Lorentowicz

---

Edukacja

Leonard Lorentowicz zakończył swoją edukację w gimnazjum znajdującym się w Piotrkowie. Po ukończeniu szkoły średniej, wybrał kierunek medyczny, który studiował na renomowanych uczelniach w Warszawie w latach 1890-1894 oraz w Juriewie w latach 1895-1897. W rezultacie swojej ciężkiej pracy i poświęcenia, uzyskał dyplom lekarza w 1897 roku.

Kariera zawodowa

Leonard Lorentowicz, wybitny lekarz, po rozpoczęciu swojej kariery zawodowej, w latach 1897–1900 pełnił funkcję medyka wSzpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. Następnie, między rokiem 1901 a 1902, miał okazję zdobywać praktyczne doświadczenie w kilku klinikach zagranicznych, przemierzając takie kraje jak Francja, Austro-Węgry oraz Niemcy.

W roku 1905 jego zaangażowanie w medycynę doprowadziło go do uczestnictwa jako lekarz wojskowy w wojnie rosyjsko-japońskiej. Po wspomnianym epizodzie, od 1906 roku, kontynuował swoją pracę w klinikach Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Szpitalu św. Ducha. W tym czasie, wyzwania medyczne stanowiły dla niego również możliwość wprowadzenia innowacji, zwłaszcza jako organizator kursów anatomopatologicznych, które były dedykowane dla młodych lekarzy, oraz zakładał pierwsze biblioteki szpitalne dla pacjentów w zaborze rosyjskim.

W latach 1909-1912, Lorentowicz uzyskał tytuł ordynatora kliniki chirurgicznej, by następnie objąć stanowisko ordynatora kliniki ginekologicznej w latach 1913-1914. Podczas I wojny światowej, jego działalność medyczna nie ustała – służył w armii rosyjskiej jako ordynator szpitala wojskowego, a także lekarz pułkowy. Działał społecznie, będąc prezesem Związku Wojskowych Polaków w Borysowie w 1917 roku.

Po zakończeniu konfliktu, wrócił do pracy w Szpitalu Św. Ducha w Warszawie oraz w Klinice Ginekologiczno-Położniczej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie jako kierownik pracowni naukowej, kontynuował swoją misję kształcenia nowych pokoleń lekarzy. W uznaniu swoich zasług, uzyskał stopnie naukowe: doktora w 1922 roku, docenta w 1923 roku, a tytuł profesora Uniwersytetu Warszawskiego otrzymał w 1935 roku.

Okres II wojny światowej przyniósł nowe wyzwania, dlatego Lorentowicz przebywał w Warszawie, gdzie kontynuował pracę jako lekarz, jednocześnie organizując tajne komplety nauczania dla lekarzy, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój medycyny nawet w najtrudniejszych czasach.

Wybrane publikacje

Leonard Lorentowicz był znaczącą postacią w dziedzinie ginekologii, który pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki. Jego prace obejmują różnorodne zagadnienia, które miały istotny wpływ na rozwój oraz zrozumienie problematyki zdrowia kobiet.

• O niepłodności kobiecej (1920),
• O sposobach zapobiegania ciąży (1933),
• Zagadnienie bólu w ginekologji: podstawy anatomiczne i leczenie (1935),
• W sprawie patogenezy gruczolistości śródmacicznej w jamie otrzewnej (endometriosis peritonealis) (1937),
• Krwawienia ginekologiczne (1938),
• Położnictwo i choroby kobiece (1948, praca zbiorowa).

Warto zaznaczyć, że od 1922 roku Lorentowicz był również twórcą oraz redaktorem czasopisma „Ginekologia Polska”, które do dziś stanowi ważny głos w polskiej medycynie. Jego działania przyczyniły się do popularyzacji wiedzy w zakresie ginekologii oraz podniesienia standardów leczenia kobiet.

Działalność na rzecz Ciechocinka

Od 1906 roku Leonard Lorentowicz spędzał lata letnie w Ciechocinku, gdzie pełnił rolę lekarza uzdrowiskowego, przyczyniając się znacząco do postępu w dziedzinie balneoterapii. Jego działalność zainicjowała powstanie Towarzystwa Przyjaciół Ciechocinka w 1906 roku. Jednym z jego kluczowych osiągnięć była organizacja Pierwszej Krajowej Wystawy Zdrojowej, która dotyczyła tematyki balneologicznej. Współuczestniczył również w organizacji czytelni oraz w rozpoczęciu wydawania czasopisma „Zdrój Ciechociński” we współpracy z Julianem Bandrowskim.

Leonard Lorentowicz odegrał istotną rolę w zainicjowaniu Muzeum Ziemi Kujawskiej, pracując wspólnie z Kazimierzem Ruppertem. Po wybuchu I wojny światowej został wybrany na prezesa Komitetu Obywatelskiego Ciechocinka, pełniąc tę funkcję do momentu wezwania do wojska. W okresie międzywojennym, w latach 1924-1939, stał na czołowej pozycji jako prezes Towarzystwa Przyjaciół Ciechocinka.

W 1928 roku wspólnie z Edwardem Lothem oraz Janem Szmurłą powołał do życia Stowarzyszenie Lekarzy Zdrojowych. Lorentowicz był również zaangażowany w budowę pomników, które upamiętniają Stanisława Staszica oraz Romualda Traugutta w Ciechocinku. Po zakończeniu II wojny światowej podjął działania mające na celu organizację nowego Towarzystwa Lekarzy do momentu, gdy obszar ten został przejęty przez rząd Polski Ludowej.

W późniejszym okresie kontynuował pracę w Ciechocinku jako konsultant kliniki Uniwersytetu Warszawskiego oraz w zakładach ZUS i Poradni Zdrojowej. W 1949 roku został uhonorowany tytułem Honorowego Obywatela Miasta Ciechocinka, co świadczy o jego niezatartej roli w historii tego uzdrowiska.

Rodzina

Leonard Lorentowicz wywodził się z renomowanej rodziny Lorentowiczów, mającej swoje korzenie w Pabianicach. Jednym z jego braci był Jan Lorentowicz, który na trwałe zapisał się w historii jako krytyk teatralny oraz dyrektor różnych teatrów, Jan Lorentowicz.

Upamiętnienie

W celu uczenia pamięci o Profesorze Lorentowiczu, podejmowane są różnorodne inicjatywy, które podkreślają jego znaczenie w społeczności lokalnej.

• Jednym z takich działań jest nadanie jednej z ulic w Ciechocinku imienia Profesora Lorentowicza,
• W hołdzie dla Leonarda Lorentowicza ustanowione zostały również nagrody, które są przyznawane osobom szczególnie zasłużonym dla Ciechocinka: Medal im. Prof. Leonarda Lorentowicza, który przyznawany jest od 1986 roku, oraz Statuetka „Leonarda”, wręczana od 2006 roku,
• W 2020 roku powstała Fundacja „Przy Kobiecie”, która nosi imię Leonarda Lorentowicza i ma swoją siedzibę w Bydgoszczy.

---

Oceń: Leonard Lorentowicz

---