Stanisław Cegiełka

W swojej edukacji zakończył zaledwie trzy klasy szkoły powszechnej, co nie przeszkodziło mu w dalszym życiu jako aktywistę. Od roku 1905 był członkiem Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL), a w latach 1906-1908 był aktywnym członkiem pabianickiego komitetu tej organizacji. W 1914 roku, w wyniku aresztowania wielu członków SDKPiL, zdecydował się wstąpić do Polskiej Partii Socjalistycznej – Lewicy (PPS-Lewicy).

Podczas I wojny światowej zaangażował się w działania Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Włóknistego oraz Związku Spółdzielni Spożywców, a także współpracował z Robotniczym Stowarzyszeniem Spożywców „Związkowiec”, gdzie był członkiem zarządu. W 1916 roku brał udział w wyborach do Rady Miejskiej w Pabianicach jako kandydat.

Był też delegatem na I Zjazd Komunistycznej Partii Polski (KPP) w dniu 16 grudnia 1918 roku, a po wydarzeniu tym odegrał kluczową rolę w organizowaniu struktur partii w swoim rodzinnym mieście. Cegiełka był lojalnym członkiem KPP do 1928 roku, a później związał się z MOPR oraz Stowarzyszeniem Wolnomyślicieli Polskich, a także Centralnym Związkiem Robotników Budowlanych w Polsce oraz Komitetem Akcji Bezrobotnych.

Jego aktywność nie ograniczała się tylko do pracy w związkach - uczestniczył w licznych strajkach i manifestacjach, co podkreślało jego zaangażowanie w walkę o prawa robotników. W latach 1940-1942 pracował jako robotnik budowlany, by po wojnie powrócić do zawodu tkacza.

Po zakończeniu II wojny światowej wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) oraz jej późniejszego następcy, Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Pracował w Zakładach Przemysłu Terenowego i w Zakładach Przemysłu Bawełnianego imienia Rewolucji 1905 roku. W uznaniu za swoje zasługi, został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.