Karol Siciński

---

Życiorys

Karol Siciński przyszedł na świat w rodzinie związanej z rzemiosłem artystycznym; jego ojcem był Wincenty, stolarz artystyczny, a matką Józefa Wlazłowicz. Wzbogacając swoje wykształcenie, ukończył gimnazjum znajdujące się przy Starym Rynku w Pabianicach. Po uzyskaniu matury w 1905 roku, rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie, gdzie poszerzał swoją wiedzę z zakresu budownictwa oraz rzeźby, ucząc się pod okiem profesora Jana Reszki. W 1908 roku kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie miał zaszczyt kształcić się pod kierunkiem wybitnych artystów, takich jak Leon Wyczółkowski oraz Stanisław Dębicki.

W 1913 roku Siciński zawarł związek małżeński z Jadwigą z Feltynowskich, która żyła w latach 1893–1966, i osiedlił się w Warszawie. W tym okresie nawiązał współpracę z pracownią architektów Zdzisława Kalinowskiego oraz Czesława Krzywickiego. W 1916 roku z inicjatywy Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości rozpoczął inwentaryzację Kazimierza Dolnego, co zapoczątkowało jego długofalowe zaangażowanie w architekturę tego miasta. W 1919 roku stworzył projekt schroniska „Murowaniec” na Hali Gąsienicowej, który stał się fundamentem dla wielu późniejszych przedsięwzięć architektonicznych. Wykonał także projekt willi w wąwozie Małachowskiego z białego kamienia i drewna dla Marii Kuncewiczowej, a także szkoły oraz domu artystów w pobliżu rynku.

W latach 1919–1920 Siciński pełnił funkcję w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, gdzie pracował w departamencie budownictwa szkolnego, a równocześnie uczył architektury wnętrz w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych. Działalność artystyczna Karola Sicińskiego nie ograniczała się tylko do okresu międzywojennego. Po II wojnie światowej stał się odpowiedzialny za odbudowę Kazimierza Dolnego, gdzie zrealizował szereg projektów. Wśród jego osiągnięć znalazła się odbudowa bożnicy, w której później utworzono kino, oraz prace w odbudowanych spichlerzach, gdzie powstało schronisko młodzieżowe. Dzięki jego zaangażowaniu, Kazimierz Dolny obecnie jest doceniany jako zespół urbanistyczno-krajobrazowy, który zachował historyczny układ ośrodka handlu, mieszczącego się na szlaku wiślanym.

W czasie II wojny światowej Karol przebywał w Warszawie, jednak los okazał się okrutny, gdy w wieku 18 lat zmarł jego syn Andrzej (1922–1940). Po upadku powstania warszawskiego przeszedł w ewakuację do Pruszkowa, a następnie udał się do Pabianic. Po wojnie otrzymał zadanie jako delegat Ministerstwa Kultury i Sztuki ds. Odbudowy Kazimierza. W latach 1947–1958 sprawował szefostwo w Państwowej Pracowni Konserwatorskiej znajdującej się w Kazimierzu Dolnym. Otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia w 1952 roku, wyróżniającą go za ożywienie i twórczą rekonstrukcję architektury Kazimierza n. Wisłą. Karol Siciński zmarł w Warszawie i spoczywa w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym św. Jana w Kazimierzu Dolnym.

Ordery i odznaczenia

Karol Siciński był uhonorowany różnymi odznaczeniami, które odzwierciedlają jego zasługi i wkład w życie społeczne oraz polityczne. Wśród otrzymanych wyróżnień znajdują się:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1955 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, otrzymany 19 stycznia 1955 roku.

Upamiętnienie

W 2005 roku Karol Siciński został uhonorowany tytułem Honorowego Obywatela Kazimierza Dolnego, co miało miejsce po jego śmierci.

---

Oceń: Karol Siciński

---