Maciej Krakowski

Nauka i edukacja

Maciej Romuald Krakowski był niezwykle istotną postacią w dziedzinie elektrotechniki w Polsce. Urodził się 7 grudnia 1924 roku w Pabianicach, a swoje życie zawodowe związane z nauką i dydaktyką poświęcił Politechnice Łódzkiej, gdzie pełnił funkcję profesora.

Poza pracą akademicką, Krakowski miał również znaczącą rolę jako oficer, co podkreśla jego wieloaspektową działalność w różnych sferach życia społecznego i technicznego.

Jego wkład w rozwój elektrotechniki oraz edukację młodych inżynierów z pewnością pozostanie w pamięci wielu osób, które miały przyjemność z nim współpracować lub się uczyć.

Życiorys

Wiosną 1944 roku, w okresie II wojny światowej, Maciej Krakowski podjął decyzję o wstąpieniu do partyzantki, angażując się aktywnie w działania zbrojne w rejonie Garwolina. W wyniku wojennej sytuacji, we wrześniu 1944 roku, wstąpił do Wojska Polskiego, a następnie ukończył szkolenie w podchorążówce piechoty, zdobywając tytuł podchorążego.

Po zakończeniu konfliktu zbrojnego, w 1945 roku rozpoczęła się historia Politechniki Łódzkiej. Na własną prośbę, Krakowski zdecydował się na odejście z wojska, aby rozpocząć edukację na Wydziale Elektrycznym, co zakończył w 1951 roku, zdobywając specjalizację w zakresie Maszyn i Transformatorów. Już w 1950 roku podjął pracę w Zakładzie Podstaw Elektrotechniki jako asystent, gdzie pełnił funkcję zastępcy.

W 1956 roku obronił doktorat z nauk technicznych, co otworzyło mu drzwi do dalszych samodzielnych badań matematycznych. Krakowski publikował prace nie tylko z elektrotechniki teoretycznej, ale również z matematyki, głównie w czasopiśmie „Zastosowania matematyki”. W 1959 roku uzyskał tytuł docenta, a następnie, w 1972 roku, został mianowany profesorem nadzwyczajnym, aby w 1983 roku osiągnąć tytuł profesora zwyczajnego.

Do 1978 roku był związany z Wydziałem Elektrycznym PŁ, gdzie w latach 1965–1970 pełnił rolę kierownika Zakładu (później Katedry) Podstaw Elektrotechniki. W późniejszych latach pracował w Instytucie Podstaw Elektrotechniki, gdzie zajmował się dydaktyką Elektrotechniki Teoretycznej oraz prowadził zespół badawczy poświęcony Teorii Pola elektromagnetycznego. W 1978 roku przeniósł się do Ośrodka Elektronicznej Techniki Obliczeniowej, który w 1980 roku przekształcono w Instytut Informatyki PŁ, gdzie w latach 1983 – 1987 pełnił funkcję zastępcy kierownika.

Krakowski specjalizował się w teorii pola elektromagnetycznego w kontekście środowisk przewodzących, koncentrując się początkowo na analizie zjawisk występujących w obwodach ziemnopowrotnych, co zostało podsumowane w jego wyjątkowej monografii „Obwody ziemnopowrotne”. Jego badania obejmowały również analizę prądów wirowych oraz strat wiroprądowych w ciałach przewodzących, a także zastosowanie nowoczesnych metod obliczeniowych w tych obszarach. Jest autorem około 100 prac naukowych, w tym „Obwody ziemnopowrotne” (1979) oraz „Elektrotechnika teoretyczna” (1979, w dwóch tomach: „Obwody liniowe i nieliniowe” i „Pole elektromagnetyczne”) oraz 10 skryptów, a także wypromował 13 doktorów.

W latach 1964–1966 piastował stanowisko prodziekana ds. studenckich na Wydziale Elektrycznym PŁ, a w latach 1987–1991 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Fizyki Technicznej, Informatyki i Matematyki Stosowanej PŁ. Krakowski był również aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej oraz Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego. W uznaniu jego wkładu w rozwój nauki, odznaczono go m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz przyznano mu wiele nagród resortowych.

Oceń: Maciej Krakowski

★★★★★
Średnia ocena:4.92 Liczba ocen:21