Maksymilian Baruch

---

Życiorys

Maksymilian Baruch pochodził z rodziny żydowskiej, gdzie jego ojciec był kramarzem. Jego edukacja rozpoczęła się w gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim, skąd wyszedł z solidnym wykształceniem. W latach 1880–1882 rozpoczął studia medyczne, jednak wkrótce odkrył swoją prawdziwą pasję, decydując się na karierę prawniczą.

W 1883 roku zapisał się na Cesarski Uniwersytet Warszawski, gdzie kontynuował naukę aż do roku 1887. Po uzyskaniu dyplomu, rozpoczął praktykę sądową w Piotrkowie Trybunalskim, która trwała od 1887 do 1888 roku.

Po zakończeniu praktyki, Maksymilian Baruch podjął pracę jako adwokat. Obsługiwał klientów najpierw w Łodzi, gdzie działał do 1896 roku, a następnie w Warszawie, gdzie kontynuował swoją praktykę aż do roku 1921. W 1917 roku pełnił obowiązki sędziego w Sądzie Okręgowym w Warszawie, a w latach 1919–1921 miał zaszczyt przewodniczyć Wydziałowi Cywilnemu tego sądu.

Dodatkowo, od 1916 roku pracował jako kustosz Archiwum Akt Dawnych w Warszawie, co dowodzi jego zaangażowania w zachowanie dziedzictwa historycznego. Niestety, w 1922 roku, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, Maksymilian Baruch zdecydował się na przeprowadzkę do Nicei, gdzie spędził resztę życia. Tam również zmarł, pozostawiając po sobie znaczący ślad w polskim prawodawstwie.

Działalność poza zawodowa

Pasją pozazawodową Maksymiliana Barucha stała się historia Polski, zarówno w kontekście państwowym, jak i prawnym, a także historia polskich miast, w której zyskał szerokie uznanie.

Od 1906 roku był aktywnym członkiem Towarzystwa Miłośników Historii w Warszawie, a w 1916 roku przyjęto go jako członka nadzwyczajnego do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Jego działalność w Nicei obejmowała zaangażowanie w Kole Polskim, gdzie pełnił funkcję w zarządzie.

W swoim dorobku zgromadził cenny materiał do publikacji Codex diplomaticus et commemorationum Masoviae Generale (1919) oraz współpracował przy wydawaniu Kodeksu Napoleona. Dokonał szczegółowej analizy stosunków gospodarczo-społecznych oraz prawnych kapituły krakowskiej z XVI wieku.

W zakresie swoich badań Baruch poświęcił się również historii warszawskich kamienic oraz badaniu pochodzenia nazwy miasta Łódź. Wśród jego naukowych zainteresowań znalazła się także bibliografia; zainicjował prace nad bibliografią Warszawy, a także opracował bibliografię druków łódzkich z końca XIX wieku, obejmującą lata 1884–1892.

W połowie 1929 roku, na zlecenie władz Pabianic, przeprowadził szczegółową kwerendę archiwalną dotycząca tego miasta, korzystając z zasobów kapituły krakowskiej, co zaowocowało poprawionym wydaniem jego dziejów Pabianic w 1930 roku.

W 1926 roku w Pabianicach, jego imię zostało nadane jednej z ulic (bocznej od obecnej ul. Partyzanckiej), co świadczy o jego znaczeniu w społeczności lokalnej.

Niektóre prace

Oto wiele znaczących prac, które stworzył Maksymilian Baruch, ukazując bogato zróżnicowane aspekty historyczne i kulturowe na przestrzeni wieków.

• Łódź i dobra łódzkie w XVI wieku (1887),
• sądownictwo w dobrach pabianickich w XVI wieku (1899),
• Pabianice, Rzgów i wsie okoliczne (2 części, 1903, 1930),
• Boże stopki. Archeologia i folklor kamienic z wyżłobionymi śladami stóp (1907),
• Baryczkowie (1914),
• Ród Fukierów (1922),
• dawne mury warowne miasta Starej Warszawy (1929).

---

Oceń: Maksymilian Baruch

---